208. dəhşət yalnızam. 24 saatın 8-10 saatın yatsam, 6-7 saat iş (həftə içi) o da hər gün olmur, geriyə qalan o qədər boş vaxtda, insan səsi eşitmirəm. ancaq işdə. deyəcəksiniz, sosiallaş. olmur. nə qədər gym-ə getmək olar və ya dəlilər kimi oxumaq? bir şey ki evdən çıxanda sevinirəm ki, harasa gedirəm. yəni qaçıram. amma, əslində özümdən. bar, kafe, belə şeylər mənlik deyil. nəinki yaşadığım şəhərdə, yaşadığım əyalətdə azərbaycanlı tanımıram. tanıdıqlarım da, berlin filan. onlar da zəng eləyə, ya da yaza nə vaxtsa. it ilində. qürbətdə yaşam da belə bir şeydi. ona görə sevincini də kədərini kimləsə bölüşə bilmirsən ki. son 4 ad günümü tək keçirmişəm. bakını nə qədər sevməsəm də, yaşayış var, a kişi. çevrə çox önəmlidir. adam orda darıxmaz. sosial çevrəsiz insan heçnəyə yaramır. bəzən fikirləşirsəne, heç dəyməsin, girim otağa gecə-gündüz oxuyum. de, gələ. corona vaxtı, bir də ondan sonrakı dönəmdə, dolayısı ilə indi də o vəziyyətdə idim və ya eləyəm. Stipendiyam gəlirdi, evdən çıxmırdım, bütün günü kitablar, kitablar. axırı noldu? sikdirdim. depressiya, intihar fikirləri, öz dəyər itirmə və s. və ilaxır. indi normal danışa bilmirəm, eyni sözlər və eyni mövzular xaric. ancaq yazmaq, başqa heçnə gəlmir əlimdən. kommunikasiyam itib. biri ilə canlı ünsiyyət quranda tez bitirməyə çalışıram. işdə belə işimi inanılmaz tezləşdirirəm ki, tez bitsin gedim evə. sakitlik, səssizlik istəyirəm elə. bu da yalnızlıq.

bəzən nə arzuladığınıza və istədiyinizə fikir verin, çünki mütləq, amma mütləq istədiyinizlə sınanacaqsınız.